Δημοτικό Σχολείο Λεμεσού Β΄ (ΚΑ)

Ιστορικό Σχολείου

Το  ιστορικό της ίδρυσης και λειτουργίας της Β’ Αστικής Σχολής Λεμεσού δεν είναι πολύ γνωστό. Οι ελάχιστες πληροφορίες που έχουμε μας λένε ότι η αρχή έγινε το 1916, όταν στην Α’ Αστική σχολή υπήρχε πρόβλημα με τον μεγάλο αριθμό παιδιών και παρουσιάστηκε η ανάγκη  να λειτουργήσει  και Β’ Αστική Σχολή.
Η Σχολική Εφορία Λεμεσού, που ήταν υπεύθυνη για την εκπαίδευση, αποφάσισε και λειτούργησε το Σεπτέμβριο του 1916 νέα τετρατάξια σχολή, τη Δευτέρα Αστική Σχολή Λεμεσού. Το  πρώτο κτίριο που στέγασε τη Β’ Αστική Σχολή ήταν  οι περιουσίες του Δημοσθένη Ταλιαδώρου και  αργότερα του Καφιέρου, παραπλεύρως της Σχολής Καλογραιών επί της οδού Αγίου Ανδρέου. Με τη λήξη της Σχολικής χρονιάς 1916 η Εφορεία πήρε απόφαση για την αγορά οικοπέδου στη συνοικία Συναχώρι. Ο τύπος αναφέρει ότι «Ηγοράσθη ήδη οικόπεδον παρά το εξωχικόν καφενείον του κ.Φούρναρη, μέγα και εις θαυμασίαν τοποθεσίαν κείμενον....».

Ο Σωκράτης Μυριανθόπουλος υπήρξε ο πρώτος Διευθυντής του σχολείου και ακολούθως διορίστηκαν ο Γεώργιος Νικολαϊδης, ο Γεώργιος Καρλεττίδης, ο απόφοιτος του Ιεροδιδασκαλίου Λάρνακας διάκονος Ιωάννης, ο Μιχαήλ Στεφανόπουλος  και πολλοί άλλοι. Πληθώρα δασκάλων ακολούθησε στα επόμενα χρόνια.  Η πειθαρχία και το ψηλό επίπεδο των τότε δασκάλων είχαν ως αποτέλεσμα η Σχολή να βγάλει πολλούς μαθητές, άντρες και γυναίκες, που διακρίθηκαν στην κοινωνική, οικονομική, πολιτική, εκπαιδευτική και καλλιτεχνική  ζωή του τόπου.

Το 1928 η λειτουργία της Σχολής μεταφέρθηκε στο νέο κτίριο που ανεγέρθηκε πίσω από το Β’ Παρθεναγωγείο και Β’ Νηπιαγωγείο με σχέδια του αρχιτέκτονα Ανδρέα Χατζηδημητρίου.  Το 1925  κτίστηκε το κτίριο του Κ.Β, με σχέδια του αρχιτέκτονα Θεόδωρου Φωτιάδη, το οποίο και λειτούργησε αρχικά ως Παρθεναγωγείο και ακολούθησε το κτίριο του ΚΑ. Σημαντικό είναι ακόμη το γεγονός ότι το Β’ Παρθεναγωγείο Λεμεσού ιδρύθηκε το 1923 και στην αρχή στεγάστηκε στην οικία του Δημ. Ρωσσίδη, στην ενορία Καθολικής.

Το Παρθεναγωγείο και το Αρρένων τα χώριζε μια μεγάλη αυλή, όπου υπήρχαν βρύσες. Η τυπολογεία των κτιρίων τότε ήταν σχήματος «Ε» με νεοκλασσικά χαρακτηριστικά. Η αυλή είχε δέντρα, κυρίως αρτυμαθκιές  και στο βόρειο μέρος αρκετούς ευκάλυπτους.